از جور زمانه را جدا کرد

آن شاه که تخت مملکت را

عادل ملکی که ایزد او را

یاری کردش خدای بر ملک

ده شیر به رزم یک زمان کشت

ای شاه تو را خدا بی چون

بر لوح نوشت نام ملکت

روی همه خسروان تو را دید

خورشید ملوکی و شکوهت

تأیید تو خاک درگه تو

اقبال تو گرد موکب تو

کین توز آب آتش افروخت

چون گردون گشت با تو یکتا

هر طبع که بود کم توانست

هر وهم که هست کی تواند

ای شاه جهان فلک ندانست

چون دید مرا به خدمت تو

آنست رهی که از دل و جان

همواره ثنات بر ملا گفت

یک مجلس اگر نگفت مدحت

لفظ تو چو نام بندگان برد

مرحوم تر از همه مرا دید

اندیشه مرا به حق ایزد

هر بنده که از تو حاجتی خواست

پس رای تو بنده را فراموش

باقی بادی که عدل را چرخ