که از رنج پیری تن آگه نبود

امید من از عمر کوته نبود

درین مه که هرگز در آن مه نبود

مگر آب آن چشمه را ره نبود

که از ژرفی آن چاه را ته نبود

حقیقت که دوزخ جز آن چه نبود

که بینای آن شب جز اکمه نبود

که آن را امید سحرگه نبود

که بر من موکل کم ازده نبود

به لفظ اندرم جز اه و وه نبود

همه گفته جز حسبی الله نبود

نکو دید خود را و ابله نبود

همه ساله جز خاک و جز که نبود

به ایزد که هرگز موجه نبود

مرا گفت هین شه کن و شه نبود

که جز قصه شیر و روبه نبود

کس از عیب هرگز منزه نبود

کنون دانشی هست کانگه نبود

زبان مرا عادت نه نبود

جوابم جز احسنت و جز خه نبود

که آنگه ز دشمن مرفه نبود

که گه بودم آسایش و گه نبود

بدان درگهم بیش ازین ره نبود

کزین به مرا هیچ درگه نبود