ز سر گیتی پیر بوده جوان شد

زمین پادشاهی جهان شهریاری

قران را ازین فخر برتر نباشد

هر آن نامور شاه کاندر زمانه

همه روزگارش دگر شد حقیقت

نمانده ست بدخواه را هیچ راحت

جهاندار شاها همه بندگان را

شدندی فدا پادشاهان گیتی

در آئین دین ناسخی گشت عدلت

هر آن کس که هر سو همی کاروان زد

نیارست فتنه دلیری نمودن

بنالید گنج تو از بخشش تو

بسا رزمگه کز دلیران جنگی

ز گرد سپه شد هوا چون بنفشه

ز تیغ چو نیلوفر آبدارت

به زیر تو رخش تو را گاه حمله

چو از آتش تیغ و از باد حمله

سر و دل گران و سبک شد چو ناگه

کمانور که با تیر پیش تو آمد

ثنا و مدیح تو این شاه شاهان

مرا از برای ثنا و مدیحت

جهان کینه ور بود بر من چو خواندم

جوان باد بختت که این جان غمگین

ز بزم تو ای شاه قصر همایون

شد امید مهمان به انواع نعمت

بران هر مرادی که داری که گیتی