به هر دیار زمن قصه دیگر دارد

ز ابر چشم کنارم همیشه تر دارد

دو تاو لرزان چون شاخ بارور دارد

چو خاک و آب و لبم خشک و دیده تر دارد

عجب نباشد اگر گونه جگر دارد

دلم پر آتش همچون دل حجر دارد

به ماه ماند از آن نهمت سفر دارد

که غمزه و لب شیرین او گذر دارد

از آنکه بر لب شیرین او گذر دارد

نکوتر است و مرا هر زمان بتر دارد

هزار نامه جنگ و جفا زبر دارد

خیال قدش پر سرو غاتفر دارد

کز آب دیده من لشکر و حشر دارد

چرا حشر به شب تیره بیشتر دارد

از آنکه هجر سر شور و رای شر دارد

که یاد کرد شهنشاه دادگر دارد

شجاعت علی و سیرت عمر دارد

که عدل شاخ و هنر برگ وجود بر دارد

قدر ز رایش پیوسته راهبر دارد

ز وهم اوست مضائی که این قدر دارد

ز رای و طبع و کفت زین و زیب و فر دارد

نهاده بر سر پیوسته طشت زر دارد

که جود نام در آفاق مشتهر دارد

کمینه چیز صدفها پر درر دارد

که بحر ندهد و او بدهد آنچه بر دارد

چو آن خدنگ نزار از عقاب پر دارد

به کوه و بیشه در آرام و مستقر دارد

از آن دو دست همی بر میان سر دارد

نه وقت تاختن از عزم تو خبر دارد

دو چشم حاسد کور و دو گوش کر دارد

قضا گرفته به کف نامه ظفر دارد

شغال ماده کجا زور شیر نر دارد

نه هر که ابر بود در هوا مطر دارد

نه چشم عبهر چون چشم ها بصر دارد

نه هر که داشت زره نهمت خطر دارد

نه کلک همچون نام آوران کمر دارد

همیشه تا به فلک بر قمر ممر دارد

که هر ولی را جود تو در بطر دارد