شب آمد و غم من گشت یک دو تا فردا

چرا خورم غم فردا وزآن چه اندیشم

چو شمع زارم و سوزان و هر شبی گویم

همی بنالم چون چنگ و خلق را از من

همی کند سرطان وار باژگونه به طبع

اگر ز ماه وز خورشید دیدگان سازم

ضعیف گشته در این کوهسار بی فریاد

گر آنچه هست بر این تن نهند بر کهسار

ز تابش آب شود در در میان صدف

مرا چون تیغ دهد آب آبگون گرودن

چو تیغ نیک بتفساندم ز آتش دل

قضا به من نرسد زآنکه نیست از من دور

به هر سپیده دمی و به هر شبانگاهی

ز تاب و تف دمم سنگ خاره خاک شدست

نبشتنی را خاکستر است دفتر من

بماند خواهد جاوید کز بلندی جای

مکن شگفت ز گفتار من که نیست شگفت

عمید مطلق منصور بن سعید که چرخ

جواد کفی عادل دلی که در قسمت

که جام باده به ساقی دهد به دست تهی

به مکرمات تو دعوی اگر کند گردون

امام عالم و مطلق تو را شناختمی

نهادمی همه گل را به خلق تو نسبت

بهاری ابر به کف تو نیک مانستی

شبی به اصل خود از خار و از صدف گل و در

ز چرخ گردون مهری ز کوه ثابت زر

درست و راست صفات تو گویم و نه شگفت

شگفت از آنکه همه مغز من محبت توست

چون من به سنت در اطاعت تو دارم تن

دلیروار همی وصف تو نیارم گفت

چه روز باشد کانجاه سازدت گردون

مرا نگویی از اینگونه چند خواهم دید

فلک به دوران گه آسیا و گه دولاب

همی چه گویم و دانم همی کجا بینم

دعای من ز دو لب راست تر همی نشود

ز بس بلندی ظل زمین به من نرسد

مدار چرخ کند آگهم ز لیل و نهار

نگر به دیده چگونه نمایدم خورشید

گر استعانت و راحت جز از تو خواستمی

همیشه بادی بر جای تا همیشه بود

چو چرخ مرکز جاه تو را شتاب و سکون