هر چه اقبال بیندیشید آمد همه راست

موکب طاهری آواز برآورد بلند

بدهید انصاف امروز به شمشیر و قلم

قدر او چرخی عالی است کزو چرخ زمیست

ای جهانی که دو حال تو ز مهرست وز کین

نیک یکتاست دل گردون در خدمت تو

همه فرمان تو مقبول و همه امر تو جزم

حاصل و رابح و موجود به هر وقت ز توست

شاه مسعود براهیم که در ملک جهان

بر تن حشمت باقیش لباس از شرف است

زندگانی تو پاینده کناد ایزد از آنک

عنف و لطف تو به هر وقت خزانست و بهار

آسمانی و ز دور تو ولی تو مهست

از شرف ذات تو بیخیست کزو شاخ علوست

مثل بخت و نکوخواه تو آبست و درخت

سحر دشمن همه باطل کنی از تیغ مگر

هر چه در گیتی رادی است کم و بیش ز توست

همه دعوی که سخا کرد و کند هست به حق

وآنکه دعوی کند و گوید در کل جهان

من بدو ماندم باقی به جهان تا جاوید

من که مسعودم هر چند ثنا گوی توام

این که می رانم والله که به عدل است و به حق

چرخی و ابری و خورشیدی و دریایی و کوه

سرفرازا فلکم زیر قضا زخم گرفت

از زمین برترم و نیست هوا سمج مرا

محنت و بیم مرا جاه تو ایمن کندم

از همه دانش حظیست مرا از چه سبب

گر بدانم که چرا بسته شدم بیزارم

شرزه شیری را مانم که بگیرند به دست

مدتی شد که چنین شیر خود از بیم غسک

این همه رنج و غم از خویشتنم باید دید

بحرم و کانم چون بحر و چو کان حاصل من

ای خداوند من از غفلت بیدار شدم

جان همی بازم با چرخ و همی کژزندم

چرخ رانیست گناهی به خرد یار شدم

عرض کردیم همه کرده بی حاصل خویش

گر چو ما گیتی مجبور قضا و قدر است

دگر از تنگدلی کردن ما فایده نیست

طرفه مردی ام چندین چه غم عمر خورم

ساکن و شاکر گشتم که مرا روشن شد

نکند تندی گردون و وفادار شود

چون بداند که مرا دولت تو کرد قبول

چون روا گشت و وفا شد ز تو امید مرا

هست امروز به اطلاق دل من نگران

هستم از بیم تو چون قمری با طوق و ز مدح

هیچ کس را هست انصاف ده ای حاکم حق

از بزرگان هنر در همه انواع منم

قافیت هایی طنان که مرا حاصل شد

تا مه و مهر فلک والی روزند و شبند

رتبت قدر تو از طالع در اوج علوست

تا جهان است بقا بادت مانند جهان