دلم از نیستی چو ترسا نیست

در دل از تف سینه صاعقه ایست

گه دلم باد تافته گوئیست

موی چون تاب خورده زوبینی است

همچو لاله ز خون دل روئیست

روز در چشم من چو اهرمنی ست

زیر زخمی ز رنج زخم بلا

راست مانند دوزخ و مالک

گر مرا چشمه ای است هر چشمی

بر من این خیره چرخ را گویی

نیست درمان درد من معلوم

نیست پایان شغل من پیدا

من نگویم همی که این شر و شور

نیست کس را گنه چو بخت مرا

نیست چاره چو روزگار مرا

نه ازین اخترانم اقبالست

تیز مهری و شوخ برجیسی است

گر چه در دل خلیده اندوهی است

نه چون من عقل را سخن سنجی

سخنم را برنده شمشیری است

دل من گر به جویمش بحریست

طبع دل خنجری و آینه ایست

تا شکفته است باغ دانش من

لعبتانی که ذهن من زاد است

نیست جایی ز ذکر من خالی

بر طبع من از هنر نو نو

نکته ای رانده ام که تألیفی است

همتم دامنی کشد ز شرف

گر خزانیست حال من شاید

ور خرابیست جای من چه شود

سخن تندرست خواه از من

تجربت کوفته دلیست مرا

قسمت نظم را چو پرگاریست

انده ار چه بدآزمون تیریست

ای برادر برادرت را بین

بینواییست بسته در سمجی

تو چنان مشمرش که مسعودست

مانده در محکم و گران بندیست

اندران چه همی نگر امروز

گر چنین است کار خلق جهان

سخت شوریده کار گردونیست

آن برین بی هوا چو مفتونی است

این به افعال همچو تنینی است

این لجوجیست سخن پیکاریست

هر کسی را به نیک و بد یک چند

مدبری را زیادتست به جاه

این تن آسوده بر سر گنجیست

هر کجا تیز فهم داناییست

تن خاکی چه پای دارد کو

عمر چون نامه ای است از بد و نیک

تا نگویی چو شعر برخوانم

کرده ام نظم را معالج جان

کز همه حالتی مرا نظمی است

می نمایم ز ساحری برهان

بخرد هر که خواهدم امروز

تو یقین دان که کارهای فلک

هیچ پژمرده نیستم که مرا

نیک و بد هر چه اندرین گیتیست

آدمی را ز چرخ تاثیریست

گشته حالی چو بنگری دانی