گر چون تو به چینستان ای ترک نگارستی

گر نه همه زیبایی با قد تو جفتستی

آن زلف سیه گر نه هم بوی بخورستی

شب گر نه به همرنگی بودی چو دو زلف تو

از روی تو گر شبها روشن نشدی چشمم

از زلف چو دود تو بر روی چو گلبرگت

کی خون رودی چندین بر دو رخم از دیده

کی مست و خرابستی از عشق دلم هرگز

زان دانه نار تو گر یافتمی قسمی

گر تو دهیم بوسی پیشت نهمی گنجی

آخر بدهی گه گه چون لابه کنم بوسی

من پار ز تو یک شب با شادی دل خفتم

از عشق تو گر روزم زینگونه نه تیره ستی

گر وصل تو همچون جان در دل نه عزیزستی

از شاه نمی راند کز چشم تو خون زاید

مسعود که گر گردون بنده نشدی او را

رویم نه شخودستی قدم نه خمیدستی

چون شیر شکارستی شاها همه شاهان را

بر پیل نشاندستی با بند گران بی شک

گر نه سپهت هستی ساکن شده از کوشش

دستش همه رودستی رودش همه خونستی

لطف تو و عنف تو گر هیچ شدی مرئی

ور کینه و مهر تو محسوس بصر گشتی

گر آتش خشمت را حلم تو نکردی کم

گر نه کف میمونت بارنده چو ابرستی

گر باد شکوه تو بر چرخ نرفتستی

گر در خور جشن تو تحفه ستی و هدیه ستی