ای رفیقان من ای عمر و منصور و عطا

کرده بیچاره مرا جوع به ماه رمضان

تا به مغرب ننموده است مرا چهره هلال

عید گویی که همی آید از سنگ برون

از پی طعمه شامی شده ام چون خفاش

چه کنم قصه بیهوده ز خمر و ز خمار

تا به قندیل فتاده است مرا کار به شب

اندرین روزه همه رنج من است از من آز آنک

چون مرا هیچ حلاوت نبود اندر روز

حاش لله که مرا نیست بدین ره مذهب

فرض یزدان را بگزارد هر کس که کند

تحفه دولت ابورشد رشید آنکه فلک

تا جهان بادا در خدمت سلطان بادا