که بر شاهیش هر شاهی گواه است

نه چون قدرش فلک را پایگاه است

کلاه او چه فرخنده کلاه است

گهی از خرمی تابنده ماه است

ز شمشیرت که دوران را پناه است

زمینی یا حصاری یا سپاه است

به دولت خدمت تو پهن راه است

بر حلم تو هر کوهی چو کاه است

ز سهم تیغ تو وای است و آه است

نه چون تو در زمانه پادشاه است

که حال و کار و بارش بس تباه است

به گیتی هر که او را نیکخواه است

گرش هم سنگ این گیتی گناه است

که زیر هر سپیدی یک سیاه است

تو را هر لحظه ای از بخت جاه است