که چار طبع مرا داد هر زمان هجران

تنم چو باد سبک گشت و سر چو خاک گران

که دید هرگز در دهر زنده بی جان

مرکب است ز هجران او چهار ارکان

از این دو دیده گشادم من اکحل و شریان

چرا حرارت من شد فزون ز رفتن آن

سیاه و تیره چو دیدار و فکرت شیطان

سیاه باشد خود روز عاشق حیران

به حکم هر دو چو هم بود آشکار و نهان

نبود خواهد گویی که هرگزش پایان

بنات نعش نهان شد ز گنبد گردان

نهاد دست بر آن روی بیروان و توان

هزاردستان گفتی که می زند دستان

گل مورد او گشت لاله نعمان

که خیز و برجه مسعود سعدبن سلمان

شراب خواهد خوردن خدایگان جهان

که هر چه گویمش از مدح هست صد چندان

گزیده چون هنرست و ستوده چون احسان

به گاه کوشش مانند موسی عمران

حسام او به گه رزم بر عدو ثعبان

چو شد گران و سبک شاه را رکاب و عنان

که در کمال تو عاجز شدست وصف و بیان

که سیف دولت محمود باشدش عنوان

درو نبینند از قحط و از نیاز نشان

به عمرها نکند دست حادثه ویران

فلک نداند کردنش هرگز آبادان

ز لفظ تست همه مشکلات چرخ عیان

به نزد تیغ تو دشوار روزگار آسان

کند به گرد زمین آسمان همی دوران

چو آسمانت روانت باد بر جهان فرمان

زمانه با تو ببسته به خسروی پیمان

به تیغ نصرت گیتی ز دشمنان بستان

درو بگستر از انصاف و عدل شادروان

علامت ملکی از سپهر بر گذران

به کام و لهو بپای و به عز و ناز بمان

به روزگار تو همواره خرم و شادان