چون سیه کرد خاک پیرامن

گیسوان نگار شد گویی

آز من زو و او دراز چو آز

از درازی چو زلف نامفتول

از نسیم و ستاره دانستم

همچو تیغی مجره پر گوهر

می نیارست کرد بانگ از بیم

زان کجا فرقدان به چرخ بلند

من بدست اندر از پی صفتش

مهر رنگی چو در کسوف شود

چون شود جفت بحر قار سزد

اگر او زاد کر ز مادر خویش

باز کرده دهن سخن گویند

پس از آن گوید او کجا به تیغ

کار ملکست راست پنداری

چون تواناست او و برنا سر

چون زبان گشت ترجمان ضمیر

گر شهادت بگفت از چه بود

بند بر پای و تیز رو چون باد