بگذشت ز پیش من نگار من

تابنده ز موی روی چون ماهش

چون سرو و به سرو بر مه و زهره

آن روشن و تیره عارض و زلفش

بر بسته میان و در زده ناوک

گفتم که بکش عنان مکن تندی

ای جعد تو بر شکسته چون زلفت

ای سوخته بر تو خاصه و عامه

شایسته تری ز عقلم اندر سر

بفشان سر آن دو زلف را از گرد

تا دیده تیره گشته از گریه

گفتا که سر دو زلف نفشانم

گرد سپه شهنشه غازی

آن بار خدای خاتم و خنجر

ای آنکه به گاه کوشش و بخشش

ببنند نبشته ناصح و حاسد

آن در مجلس بر آنکه لانیأس

ای بیژن روزگار و از سهمت

آبستن شدن به فتح ها تیغت

آنک بنگر ز روی او یکسر

تا دسته چتر و ناچخت شاها

اینجا ز نهیب زرد چون شمشاد

ای شاه جهان تو بندگان داری

لشکر کش و قلعه گیر و دشمن کش

تا هر ساعت یکی تو را بنده

آن کس که برون نهد ز خطت سر

بندی گردد رکاب بر پایش

چون آهن و سنگ سوخته بادا

جفت تو همیشه دولت عالی

این شعر بدان طریق گفتم من