کزین برفت نشاط و از آن برفت وسن

چو یادم آید از دوستان و اهل وطن

ز بهر آنکه نشان منست پیراهن

که راست ناید اگر در خطاب گویم من

بخاست آتش ازین دل چو آتش از آهن

جهان به من بر تاریک چون چه بیژن

تنم چو سوزن و دل همچو چشمه سوزن

نکرد یارم از بیم دشمنان شیون

شبی سیاه تر از روی و رأی اهریمن

که شب دراز همی کرد بر هوا دامن

ز راست خرقه شعری ز چپ سهیل یمن

تنی به رنج و عذاب و دلی به گرم حزن

پگاه ازین شب تیره چه خواهدم زادن

که هاله چون سپری شد چه زاید آبستن

فرو نیارست آمد بر من از روزن

خیال دوست گوای منست و نجم پرن

چو ماه روی و چو گل عارض و چو سیم ذقن

مرا بیافت چو یک تار موی نالان تن

یکی چو در ثمین و یکی چو مشک ختن

ز مشک و لؤلؤ یک آستین و یک دامن

به مهر گفتم کز زلف بیش مشک مکن

ز دوده طلعت بنمود چشمه روشن

که پادشاه زمینست و شهریار زمن

که رام گشت به عدلش زمانه توسن

نهاده اند به فرمانش خسروان گردن

به فر و جاهش آراست یاره و گرزن

هزار دریا باشد به روز پاداشن

وبا نیارد گشتنش زمانه ریمن

شود به پیشش رایت چو قرص مهر مجن

زبان دولت بی مدح تو بود الکن

به تو بماند تایید چون روان به بدن

سیاه کردی چون شب از آن بخفت فتن

ز خون چگونه کند ذوالفقار تو گلشن

ز بهر آن را دارند ماهیان جوشن

حلال باشد در کارزار خون شمن

ز جود کف تو گوهر نماند در معدن

مگر که وصف تو عقلست کش نیابد ظن

چگونه آید تیغت به رزم بی دشمن

به مجلس تو رسانم چو نظرم کردم من

چگونه یافتمی در خور ثنات سخن

همیشه تا دمد از کنج باغ روی سمن

درو کشیده صف دلبران چو سرو چمن

به مدحت تو همیشه جهان گشاده دهن

زمانه دوخته از بهر دشمنانت کفن

همیشه درگه تو عدل و ملک را مأمن