تن پر از فتنه گشت و معذور است

جان در جسم و نار در نور است

در گوارش لعاب زنبور است

زآن که انگور دیده حور است

تاج کسری و تخت فغفور است

بر طبق های زر طیفور است

نغمه چنگ و لحن طنبور است

مر چمن را ز برف ناطور است

نعره رعد و نفخه صور است

بیخته گچ و کشته آکور است

دل و جان غمگن است و مسرور است

این و آن را چو شیون و سور است

که همه روی دشت کافور است

دست مفلوج و پای مقرور است

پر طوطی و ساق عصفور است

که به خلقت نه سخت محرور است

کز پی زاد و بود رنجور است

چون گهی مست و گاه مخمور است

اگر از نور ماه مهجور است

روی زوار خواجه منصور است

وآنکه ذاتش به لطف مذکور است

چه شگفت ار بزرگ و منظور است

ور هنرور میان جمهور است

ببر عقل نص و مأثور است

در دیانت حرام و محظور است

چون به سنت کنند مبرور است

گنه بندگانش مغفور است

جز برو خواجگی همه زور است

زیر پای ثناش منثور است

زان رخش زرد و پشت مکسور است

دولتش زان به طبع مامور است

در جهان ناصر است و منصور است

رازهای فلک نه مستور است

گاه گنج است و گاه گنجور است

ساحر است و بزرگ مسحور است

بر تک و تارکش نه مقصور است

شیفته برنگار منشور است

بی عدد پیشکار مزدور است

او بدان نزد خلق مشکور است

نهر جاری و بحر مسجور است

طبع من با نوای زر زور است

بحر اندر ضمیر باحور است

رای تو آفتاب مشهور است

روز من چون شبان دیجور است

که همه عمر جای من طور است

که تنم در غم ته گور است

همه تن در میان در دور است

جگرم پیش حد ساطور است

عدد بخت من نه مجذور است

بر چنین طاعتی نه مأجور است

رزق مقسوم و بخت مقدور است

تا بدانسته ام که مجبور است

همه ام یوبه لهاوور است

دل به تو گر تنم ز تو دور است

ربع مسکون و بیت معمور است

بد سگالت ز چرخ مقهور است

روزگار عصیر انگور است