به پادشاه زمین و به شهریار زمان

که روزگار نبیند به حق چو او سلطان

جهان ستانی نامه ست و نام او عنوان

به کام مرگ برآید ز تیغ او دندان

یکی سپاهی خاید چو باز کرد دهان

که کارنامه بی مغز را یکی برخوان

چگونه روی بدو داد محنت و حرمان

نمد قبایی پوشیده پاره و خلقان

ز چوب کرده رکاب و ز لیف کرده عنان

همه تنعم او آنکه سیر خوردی نان

سلیح و آلت خاشاک و خون او انبان

به قدر و رتبت بگذاشت تارک از کیوان

بدو سپرد ملک مرغزار هندستان

چو تیغ آخته قد و چو نیزه بسته میان

هزار رای فزون بود در نواحی آن

به عرض بود ز کشمیر تا به سیبستان

چو برگ لرزان بودی ز نوک تیرش خان

شدند بر فلک از مفخرش بنی شیبان

بگشت در سر بی هوش و مغز او عصیان

تهی نشاندش آری چنین کند کفران

به گردن اندر طوقی شدش ز خفتان

غروب باشد آری پس از طلوع بدان

هر آن ستاره که با آفتاب کرد قران

که نه به دولت سلطان برو شدی زندان

نه عبرت افتاد او را ز بی خرد به میان

چه ره گرفت چو اصرار کرد بر طغیان

بر آن حصار برافراخته چو چرخ کیان

مه نشاط وی اندوه گشت و سود زیان

فرو گرفت به نیرنگ و تنیل و دستان

همی به کوشش آتش فشاند چون ثعبان

گرفت سخت گریبان بخت او خذلان

به غل دو دست و همی خواست زینهار و امان

گلوی او به زه اندر کشید همچو کمان

کزین دو جای حصین تر نبود در کیهان

سپاه آن را گیتی ندیده بود کران

نه در زمینش بویی رسیده از ایمان

زنای موکب عالی بخاست بانگ و فغان

تنی نماند که آن را نخست جان و روان

به خسروان گذشته نداده بود نشان

سپاه خسرو کردش به یک زمان ویران

که عاجزست ز اوصاف او بنان و بیان

که نیست قادر اندیشه در تمامی آن

حقیقتست که افزون شود ز صد دیوان

بتاب آتش سوزان و زور باد وزان

ز بار ایشان ماهی و گاو گشته گران

که تیغ خسرو مرگست و رست ازو نتوان

نهنگ وار در افکندشان به آب روان

به زیر ایشان آن مرکبان بر آب سنان

زمین گرفته ز شمشیر تیز او طوفان

فروخت آتشی از خون و جان شرار و دخان

ملک مظفر گشته چو موسی عمران

به دست شاه جهان آن حسام چون ثعبان

چه شرح دانم دادن به صد هزار زبان

چو چرخ گردان بی باک بود از حدثان

نه بر بلندی بالای او زده باران

چو حلقه بست سپه گرد آن حصار کلان

جبال غور همه پر شقایق نعمان

به پالهنگ کشان پیش خسرو ایران

از آن حصار چه برداشت شهریار جهان

زهی به نصرت و فتح تو دهر کرده ضمان

نه بی هوای تو گردون همی کند دوران

کدام کام که حاصل نگشتت از یزدان

که او نبوسید آن فر خجسته شادروان

همیشه تا رسد اندر جهان بهار و خزان

چو روزگار بگرد و چو کوهسار بمان

به جود گیتی بخش و به تیغ ملک ستان

به خیر دعوت مسعود سعد بن سلمان