چون مشرفست همت بر رازم

چون در به زیر پاره الماسم

بسته دو پای و دوخته دو دیده

با هر چه آدمیست همی گویی

من گوهرم ز آتش دل ترسم

نه نه که گر فلک بودم بوته

روی سفر نبینم و از دانش

ابرم که در و لؤلؤ بفشانم

از راستی چو تیره بود بیتم

زان شعر کایچ خامه نپردازد

بادم به نظم و نثر و نه نمامم

مقصود می نیابم و می جویم

بر عمر و بر جوانی می گریم

با چرخ در قمارم و می مانم