اوصاف جهان سخت نیک دانم

نه آنچه دانم همی بگویم

کز تن به قضا بسته سپهرم

از خواری ویحک چرا زمینم

بر جایم و هر جایگه رسیده

از واقعه جور هفت گردون

دایم ز دم سرد و آتش دل

بفسرد همه خون دل ز اندوه

نشگفت که چون فاخته بنالم

از بس که ز چشم آب و خون ببارم

پیراهنم از خون آب دیده

چون بافته پرنیانم ایراک

در و گهر طبع و خاطر من

هر گونه چرا داستان طرازم

بختم چو نخواهد خریدن از غم

زین پیش تنم قوتی گرفتی

امروز هوازی به راه پیری

بر عمر همی جاه و سود جستم

بس باک ندارم همی ز محنت

ای جان برادر ورا نمودی

در دوستی من عجب بمانی

دانی که به باطل چگونه بندم

گفتی که همانی که دیده بودم

آنم به ثبات و وفا که دیدی

پیچان و توان نحیف و زردم

از عجز چو بی جان فکنده شخصم

خفتن همه بر خاک و از ضعیفی

هست این همه محنت که شرح دادم

هر چند که پژمرده ام ز محنت

بالله که نه رنجورم و نه غمگین

با مفخر آزادگان بخوانم

در معرکه روزگار دونم

مانده خرد پر دل از رکابم

برقم که کشیده یکی حسامم

وانگه که مرا زخم کرد باید

پیداست هنرهای من به گیتی

گیرم که من از روزگار ماندم

والله که ز جور فلک نترسم

در حبس آرایش نخیزد از من

ور هیچ بخواهد خدای روزی

اندر دم دولت زمین بدرم

بر سیم به خامه گهر ببارم

فردا به حقیقت بهار گردم

وین بار به لوهور چون درآیم

اندوه تو هم پیش چشم دارم

ارجو که چو دیدار تو ببینم

ترسم که تلافی بود و زان پس

تو مشک به کافور بر فشانی

دانم سخن من عزیز داری

دانی تو که چه مایه رنج بینم