جهان گشته خرف بازگشت از سرشاب

مزاج گرم وتر آری بود مزاج شباب

چو وقت گرما پوشد حواصل و سنجاب

از آنکه مایه شنگرف باشد از سیماب

برو چو روشن سیماب ریخت قطره سحاب

هوا شده همه چون دم باز و پر عقاب

چو دلفریبان بگشاد گل ز روی نقاب

گل مورد بگشاد چشم خویش از خواب

به راغ لاله پدید آمد از میان حجاب

ز بهر خدمت شاه زمانه چون حجاب

شه همه عجم و خسرو همه اعراب

ز عز نامش بر روی سکه ضراب

رسید می نتواند بدان بلند جناب

که خسروی را قبله است و ملک را محراب

ز تیغ و تیرش آموختند برق سحاب

شهاب وار رود از کمان به شتاب

یکی نبارد جز گرد مرگ روز ضراب

به نام ایزد و عزم درست و رای صواب

به دشت آب روان گشت هر چه بود سراب

چنان که تیغ تو بینند روز و شب در خواب

ز سهم تو دلشان همچو گوی در طبطاب

نتافته است بر او آفتاب و نه مهتاب

که دیو هرگز در وی نیافتی پایاب

همی ستانند انصاف شادی از احباب

به پای ساقی گلرخ به دست باده ناب

ز چوب بتکده عود و ز آب ابر گلاب

کدام بتکده سازی ز بوم هند خراب

گرفته خنجر بران به جای جام و شراب

که عاجز آید ازو خاطر اولوالالباب

ز خون دشمن بر خاک لاله سیراب

به پیش آتش افروخته که دارد تاب

کدام خسرو کش نه ز دست تست مآب

ز کار ماند شها دست و خامه کتاب

به حلم و عفو درنگ و به جنگ و جود شتاب

صنیع خویش به نامه خلیفه کرد خطاب

درست کردی بر خویشتن همه القاب

چنین که ساخت ز اول بسازدش اسباب

هنوز اول صبح است خسروا مشتاب

گهی بسان رحا گه حمایل و دولاب

به شادی اندر عمر تو را مباد حساب

ز آسمان جلالت چو آفتاب بتاب