چو باغ گشت خراب از خزان نماندش آب

چو شد رحایی کافور سوده بیخت فلک

دو چشم روشن بگشاد نرگس از شرمش

چو پاره پاره صدف گشت آب جوی و ازو

اگر ببرد کافور نسل ها بی شک

اگر نه صانع را آب حوض شد منکر

نبات زرین گردد ز آب چون نقره

ز برگ و برف پر از زر و سیم گردد باغ

خجسته طالع محمود خسرو ایران

خدایگان جهان سیف دولت آنکه ازو

خدایگانا آنی که روز رزمت هست

مخالفت زنشاب تو آنچنان جسته است

به شب نیارد خفتن عدوی تو ملکا

چه آتش است حسامت که چون فروخته شد

در آن زمان که به هیجا سپیدرویان را

ز خون نماید روی زمین چو چشم همای

چو باد و خاک نجویی مرگ شتاب و درنگ

رخ عدوت زراندود گشت از پی آبک

اگر کبوتر گردد مخالفت ملکا

چو تیر و تیغ تو در مغز و دیده دشمن

چو کوه و بادی لیکن چو کوه و بادتر است

چو از طبایع آتش برآمدی به جهان

بلند گرودن زیبدت درگه عالی

سخا و عدل تو اندر جهان به روز و به شب

تو قطب عدلی و محراب ملک راست به تست

نه هیچ گردون با همت تو ساید سر

ز عدل تو بکند رنگ ناخنان هژبر

بسنده نیست به بزم تو گر فلک سازد

جهان دو قسمت باید ز بهر جود تو را

خدایگانا آنی که از تو و به تو شد

خجسته بادت تشریف و خلعت سلطان

بسان چرخ سرافراز و بر زمانه بگرد