چو روز روشن بنمود چهره از شب تار

چنان که نور ز رأی خدایگان جهان

شبی گذشت به من بر چو روی اهریمن

دلم چو گردون از عشق ناشکیب شده

شبست زلفش و گردون دل من و نه عجب

دلم چو دریا در موج کرده پیدا سر

مرا ز دیده روان خون و خواب رفته از آن

جدا شده من از آن ماه خویش و گم کرده

تنم به تیر غمان کرده عشق او خسته

عیاروار دل من ربود دلبر من

مرا خوشست وگر چند ناخوشست مدام

مکن ملامت و بر سوخته نمک مفکن

ز چوب خشک چرا بود بایدم کمتر

نه کمترم به وفا داشتن من از قمری

چو زیر چنگ همه روز مدح او گویم

همیشه جویم همچون شراب شادی او

اگر ببارد ابر رضای او بر من

وگر برین دل من مهر مهر او تابد

همی چه نالم چندین ز هجر آن دلبر

هزار شکرت امروز مر مرا ز فراق

که از فراق دلارام شد مرا حاصل

شه مظفر و منصور شاه دولت و داد

امیر غازی محمود سیف دولت و دین

خجسته نامش زیبنده بر کمینه ملک

شهنشهی که به شاهنشهی او دولت

شهی که هست کف و تیغ او به رزم و به بزم

همی گشاید کشور همی ستاند ملک

به بندگیش بزرگی همی شود راضی

جهان و گنبد دوار چون بدیدندش

جهان ز روز و شب ساخت جوشن و خفتان

زمانه کرد همی مستی از شراب ستم

همی به روزی صدره سر قلم بزند

نه مر فضایل او را جهان دهد تفصیل

خدایگانا مهر تو فکر توست مگر

اگر نکردی قدر تو بر فلک مسکن

اگر نگشتی نام تو در جهان سایر

رکاب و پای تو جوینده عنان و کفت

شود ز هیبت تیغت رکاب او خلخال

همیشه باشد نام ملوک زنده به شعر

شگفت نیست که مدحت همی بلند آید

سخن به وزن درست آید و به نظم قوی

همیشه تا ملکا بردمد چو خاطر تو

به کامگاری جز فرش خرمی مسپر