پادشاه بزرگ دین پرور

خسرو کامگار مسعودست

شاه شاهان علاء دولت و دین

تاجداری که رفعت نامش

کامگاری که بسطت دستش

صحن ملکش به دهر هفت اقلیم

راعی امن او به شرق و به غرب

تارک رتبت بلندش را

گردن همت بزرگش را

بر در امر او به روز و به شب

در صف کین او ز چپ و ز راست

در برکه ز حرص افسر او

در دل کان ز بیم بخشش او

چون برانگیخت عزم نافذ او

چون فرو داشت عزم ثابت او

عدل او بانگ زد چنان بر ظلم

بر او بار لطف چندان کرد

داد پر پر امیدواران را

برد خوش خوش ضعیف حالان را

حمله ای کرد سطوتش چونانک

در سر و در شکم ز شور و بلا

ای جهان از کمال تو پیدا

مملکت را مناقب تو مثل

از پی سازهای تاج تو را

وز پی رودهای بزم تو را

بر لب نیک خواه دولت تو

در کف بدسگال دولت تو

گر نباشد به طبع همت تو

گر بگردد ز حال فکرت تو

تو ولی گویی و به هیچ مهم

جزم فرمانی و به هیچ مثال

همه شادی شهی نهاد کزو

چون تف کارزار برزد جوش

چهره را خاک بیخت گونه پوست

تیره دیدند رنگ های امید

گردها کرده چشم گیتی کور

تیغ چون مورد گشت چون لاله

سینه چون کوره تفته در جوشن

بر بساط بسیط خوف و رجا

در طریق مضیق عمر و فنا

در مصاف و مجال هر سردار

آتش و آب و باد و خاک شده

چون سر سنگ پشت و روی امل

خارپشتی شده ز نیزه و تیر

آن زمان لا اله الا الله

موی بشکافتی به طعن و به ضرب

نور شد حربه تو از بس خون

بازوی عون تو گرفته قضا

در خوی و خون شده زران و کفت

وان همه صاعقه به یک ذره

ملک جویان سهم کام روا

همه از هول گرز مسعودی

یکی افتاده در میانه شور

این رها کرده همچو ماران پوست

یک جهان را به بازوی معروف

بازگشتی به قطب شاهی شاد

تارک تاج را به صد دامن

در بپاشید بخت نیک چو ابر

هر سویی زان ظفر به هر ساعت

آفرینش مزاج کرد بدل

گشت از اقبال آن عبیر گلاب

شب تاری نمود گونه روز

داشت روز نشستن تو به ملک

بهر آتشکده که در گیتی است

شد سیه روی صورت مانی

شادباش ای ملوک را مخدوم

ملک در جمله آن مراد بیافت

نه عجب گر ز فر دولت تو

حرکت گیرد و بصر یابد

داند ایزد که زود خواهی دید

هفت کشور گرفته و بسزا

تو در آن هفته چون مه و خورشید

گفت احوال تو فلک پیمای

تا ابد خسروی تو خواهی کرد

ملکا حال خویش خواهم گفت

در جهان هیچ گوی نشنیدست

سالها بوده ام چنان که بود

گه بزاری نشسته ام گریان

گه به سختی کشیده ام نالان

گهی آن کرد بر دلم تیمار

خاطرم گاهی از عنا آن دید

چه حکایت کنم که می بودم

غرقه روی و رنج راحت و خشک

بر سر کوههای بی فریاد

شعر من باده شد به هر محفل

عفو سلطان نامدار رضی

التفات عنایتش برداشت

اصطباع رعایتش دریافت

داد نان پاره ای که هست کفاف

سوی مولد کشید هوش مرا

چون به هندوستان شدم ساکن

بنده بونصر برگماشت مرا

نایبی نیستم چنانکه مرا

مردکی چند هست بس لتره

گاه طبلی زنم به زیر گلیم

گه جهم همچو رنگ بر کهسار

این همه هست و شغل های عمل

حشمت عالی علایی تو

کبک و شاهین همی پرد همبال

سرکشان را کجاست آن یارا

گردنان را کجاست زهره آنک

گر ز مدح تو حال و جاه مرا

ور وجیهی شوم ز خدمت تو

من شنیدم که میر ماضی را

بس شگفتی نباشد ار باشد

تا رساند به جشن هر نظمی

سازد از طبع درج های ثنا

لیکن از بس که دید شعبدها

ترسد از عاقبت که دانستست

دشمنان دارد و عجب نبود

باز چون نیک تر در اندیشه

که دل و طبع تو ز رحمت و عفو

تا هیولی است اصل هر عنصر

اصل ملک تو باد ثابت فرع

امرهای زمانه وصف تو را

بزم های سپهر نعت تو را