شاه محمود سیف دولت و دین

جفت بادش سر و رو دولت و بخت

شاه پیروز بخت فرخ پی

آنکه آراستست مجلس ازو

ملک دولت گرفته زو رونق

آفتاب جهانش خوانم از آنک

رای او جسم فضل را چون جان

به مثل پای گر نهد بر سنگ

پادشاهی که سهم او گه صید

به مصاف اندرون به وقت نبرد

بند محکم همه گشاده شود

بر رهی کو گذر کند نکنند

قبضه تیغ او شده ست قضا

این رود همچو فکرت اندر دل

به گه جنگ در میان مصاف

به برگرد افکنست و شیر شکار

کافران پیش او چنان باشند

ای سنان تو را رفیق فتوح

ای ز گرزت همیشه ترسان ترس

آفرین گوی ملک تو شده اند

گرز و زوبین و خشت و نیزه و تیر

چون که امسال رای غزو افتاد

کاشکی چشم من زمین بودی

بنده گر در سفر به خدمت نیست

برو ای شه که یار تست خدای

جان به پیشت نثار کرد و سبیل

این دلیلست کت ظفر باشد

زود باز آی ای ملک به مراد

بگشایی به دوستاران بر

شاد بادی ز بخت و دولت خویش

باش باقی تو تا جهان باقیست

سر تو سبز و تاج بر سر تو