چه مرکبست که او را نه خفتن ست و نه خور

بسان صورت مانی ز خامه مانی

رخش بسان رخ من ز عشق آن گلرخ

برو ز دست حکیمان روزگار نشان

غذا دهند مر او را و چون نیافت غذا

از آن دهند مر او را که چار طبع جهان

و یا از آنکه بود دیده چند گاه حصار

بسان عشق که پنهانش کرد نتوانند

عزیز دارند او را همی همه عالم

خدایگان جهان خسرو زمان محمود

خرد چو جسمی و نامش درو بسان روان

هزار نکته به هر لفظش اندرون پیدا

به عمر خوش نخفتی شبی سکندر هیچ

به هیچ حال نگشتی ز بهر آب حیات

چگونه گیرد آرام خان ترکستان

که چنگ ویشک بپوشد به پنجه و بتیفوز

ز بیم تیغش بر خویشتن کند نوحه

به عالم اندر کس فتح را به نستودی

چراست از پی شمشیر او ظفر دایم

اگر نه باد وزانست اصل مرکب او

وگرنه بست گرو با فلک چرا چو فلک

وگرنه بنده او شد هلال و بدر چرا

چهار طبع جهان باشد او به چهار مکان

به گاه بودن خاک و به گاه جستن باد

ایا مظفر پیروز بخت روزافزون

که گشت رای رزین تو را قضا بنده

همیشه تا که بتابد زمین ز سیر فلک

ز بخت خویش بناز و به ملک در بگراز

به جای باد مقیم آسمان دولت تو

به کامگاری بادی گشاده دایم دست