مظفر آمد و منصور شاه گیتی دار

سر سلاطین سلطان تاجور مسعود

کشید لشکر اسلام سوی خطه ملک

بهار روی فروزانش آفتاب فروغ

زنند آینه پیل و زنگ و زد گویی

ز گرد ابر صفت گرد کوه رعد آوا

ز زنده پیلان هر سو چو کوه کوه برفت

ز چند روز گذر کرد با نشاط و ظفر

به خشت و تیر به هر بیشه عمر و جان بر بود

فرو گرفت به لشکر چهار گوشه هند

بکند پایه کفر و بسوخت مایه شرک

چو گشت نیمی آراسته ز لشکر حق

بخواست نیز که نفس عزیز رنجه کند

زمین هند به چشمش چو نقطه خرد نمود

فرو فرستاد از بهر عون و نصرت دین

بر آن سپاه و بر آن لشکر گران و بزرگ

به دست و بازوی دولت سپرد خنجر فتح

در آن همی نگرم کان هژبر گردنکش

گهی چو رنگ دمان بر فراز کوه بلند

به روز روشن راند چو ابرها لشکر

به زیر رایت او بانگ برکشیده به فتح

همی براند خون و هم برآرد دود

فتاده روز و شب اندر میان هندستان

یقین شناسم کاکنون بود برآورده

ز بت پرستان کشته بود گروه گروه

ز دیوبندان بسته به بند چند نفر

ز گنگبار درین وقت بازگشته بود

به گردش اندر پیلان مست قلعه گشای

مراد و نهمتش آن باشد از جهان اکنون

به شاه شرق نماید خجسته دیداری

خدایگانا زین شاهزادگان برخور

بزرگ شاها چون شد عزیمت تو درست

سپاه راندی عزم تو هم عنان خزان

به شادکامی می خواه با هزار نشاط

ز نقش نیسان در چشم صورت دیباست

همیشه تا بود از مهر و ابر نفع جهان

ز ملک کامل در دیده های عدل تو نور