بادی مسعود شاه دولت یار

شهریاری که چرخ بر نامش

کرد عزم غزا و عزمش را

گشته بر مرکب فلک جولان

از بر آفتاب طلعت او

شده خاک زمین به بوی عبیر

تازیان باد گشته زیر عنان

دست دولت همی کشد لشکر

در همه بوم هند هیبت شاه

نیست بر جای مانده یک مردم

منهزم گشته هر چه بود سپاه

وان تف تابدار در کوشش

در پس این به چند روز کنند

پشت شاهان شود خمیده چو شاخ

باز در حمله گرز مسعودی

بر شود گرد تیره از هر کوه

بدرد کفر پیرهن در بر

باز پنهان کند به گرد و به خون

سطوت آن عقاب عمر شکر

شود از تیغ ابر پیکر او

مرکبش را چه آب گیر و چه بحر

ای به روی آفتاب ملک افروز

کرد از همت تو گردون فخر

عزم تو در جهان ستاره مسیر

رتبت تو که مرکز ملک است

در بزرگی تو سپهر محیط

صورتی کرد چرخ کلک تو را

ساز او از قضا جهان ایمن

عدل را ملک تو پناه و ملاذ

عدل معشوق ملک تست به مهر

طبع پهن تو بحر گوهر موج

خورد زنهار جود تو بر گنج

هست ممکن که آب و آتش را

هر دو بی ره شوند و نبود نیز

ترس جود تو در کف ضراب

لعل کردست گونه یاقوت

گر بجنبد سموم هیبت تو

ور ببارد سحاب بخشش تو

عدل تو کرد حمله هیبت

داد تیغ تو شربت ضربت

کوه را چون همی نگاه کنم

چرخ را چون همی نگاه کنم

بخشش تو ولی دولت را

کوشش تو عدوی ملت را

هر که راندش ز پیش هیبت تو

هر کرا دولت تو کرد عزیز

تا به باغ جلالتت بشکفت

عدل چون گل همی بخندد خوش

هیچ بیمار و یک شکسته نماند

به جز ار آنکه دلبران را هست

همه کردارهای نیک تو دید

رسم و کردارهای نیک آورد

در زمین از هراس و بأس تو بیش

ساخته هر دو با همند چنانک

تو خداوندی و به جان کردند

مرغزار تو گشت روی زمین

شه شکاری تو چون نماند شه

پیش دارنده زمان و زمین

از برای دعای دولت تو

اندرین غزو و در چنین صد غزو

حاصل آید ز کردگار جهان

شاخ هایی دمد ز همت تو

تا بود خاک را به ذات سکون

به ظفر شاه بند و شهرگشای

شب و روز تو باد خرم و خوش

هر موافق که باشدت بر صدر