رعد مثال این بزن ابر نهاد آن ببار

جز طرب اندر جهان نیز ندارند کار

ابر نبینی ازو ریزه کافوربار

راه ز خوبان شهر خوبتر از قندهار

فصل گرفته جهان شد به زمستان بهار

نز پی مستی همی هیچ سری را خمار

خندد چون گل همی جام می خوشگوار

که ساخته سازش همی گردون پیرار و پار

آمد باز از عراق شاد دل و شاد خوار

دولت و تایید جفت نصرت و اقبال یار

یمن رفیق یمین یسر قرین یسار

رهبر و هامون نورد که برو دریا گذار

کوهی و بر روی او رخشان زر عیار

قلعه روز نبرد آهوی وقت شکار

رعد دمش خاسته در دل ابر غبار

وان فلک آسای رخش چون فلک اندر مدار

منزل منزل برو سعد فلک را نثار

یافته از بحر ملک دری بس شاهوار

در هنر مملکت دیده نبد روزگار

دیده دولت ندید روی چنو شهریار

هر دم بوسد زمین پیشش هر تاجدار

عقل بدو زورمند ملک بدو کامگار

وی به بر کین تو آتش سوزان شرار

با تلف جود تو کوه ندارد یسار

نداد حضرت فروغ نیافت دولت قرار

دیده نرگس به باغ زرد شد از انتظار

رفتی مانند باد در دل شبهای تار

نه مانده گشتی ز کوه نه رنجه گشتی ز غار

گشتت هر سنگلاخ نرمتر از مرغزار

شرم زد و می برست لاله از لاله زار

آمد و مدح تو گفت کرد بدان افتخار

بی شک زینسان رسد محتشم نامدار

عزم چو شمشیر تیز حزم چو کوه استوار

با خرد بیکران با هنر بی شمار

در همه میدان تمام بر همه دانش سوار

وانکه به صد فخر ملک پروردش برکنار

گشت جهان پر بخور گشت زمین پر بخار

می ز بتان طراز خواست کف می گسار

اینت ستوده سفر اینت گزین اختیار

ماند اندر جهان قصه آن یادگار

همتک بادست و ابر نام تو در هر دیار

وی ز همه مکرمت نفس تو کرده شعار

که من چه بینم همه در فزع این حصار

چو زاغ خیزم ز ترس بر سر این کوهسار

گونه ام از درد زرد پیکرم از غم نزار

چون ابر هر بامداد گریم از درد زار

بلرزدم دل چو برگ بپیچدم تن چو مار

چهره ز خون سرشک بر شبه کفته نار

جای به تنگی چو کور روز به ظلمت چو قار

سینه ز تیر بلا چون هدف تو فگار

به نزد سلطان حق خسرو خسرو تبار

هست زبانی فصیح بران چون ذوالفقار

که برکشی مر مرا زین غم و زین اضطرار

زانکه امیدم به تست جمله پس از کردگار

تا بنگارد جهان چرخ زمانه نگار

روز به دولت شمر عمر به راحت گذار

عنان فرمان شاه به دست اقبال دار

سروی چون سرو بال ابری چون ابر بار

جام بلورین فروغ مجمر زرین بخار