نشسته ام ز قدم تا سر اندر آتش و آب

همی نخسبم شبها و چون تواند خفت

همه بکردم هر حیلتی که دانستم

ز آب عارض دارد بتم ز آتش رخ

بدیع و نغز برآراسته است چهره او

چو آب و آتش راند سخن به صلح و به جنگ

نبست صورت ما به جمال صورت او

نکرد یاد من و یادگار داد مرا

برفت یارم و من ماندم و برفت و بماند

بسا شبا که در او رشک برد و رنگ آورد

نشستم و ز دل و چشم خویش بنشاندم

بسا فراوان روزا که از سراب و سموم

بخواست جست ز من عقل و هوش چو در من جست

در آب و آتش راندم همی و گشت مرا

علاء دولت مسعود کار و نهیش را

سپهر قوت شاهی که سهم و صولت او

زدوده تیغش بارید بر نواحی کفر

نبست راهش هرگز بلا و فتنه چنانک

چو خاک میدان گیرد ز باد حمله سخت

ز باد خاک در آمیخته برون نگرد

سبک زبانه زد ناگه و ستونه کند

به دست گوهربارش در آب و آتش رزم

شرار موجش باشد بر آسمان و زمین

نگاه کرد نیارند چون برانگیزد

به حمله بندد بر شور و فتنه راه گذر

چو مار افعی بر خویشتن همی پیچید

شها چو آید دریای کینه تو به جوش

ز نوک ناوک تو گر کند غضنفر یاد

اگر به خشم نهیب تو بر جهان نگرد

ز عنف و لطف خصال تو خواستند مدد

به طوع خدمت شمشیر و حربه تو کنند

چو تو عزیمت پیکار و قصد رزم کنی

اگر کژ افتد رهبر ز راه درماند

تو را به هر جا فرمان برند و مأمورند

مثل ز باختر و خاور ار بجوییشان

وگر مخالف حصنی کشد ز آهن و سنگ

اگر به ضد تو شاهی رسد به افسر و تخت

وگر بنام عدوی تو هیچ خطبه کنند

وگر ز خدمت تو سرکشی بتابد سر

تبارک الله سلطان امر و نهی تو را

به چین و روم گذر کرد هیبت تو گرفت

بر آن سپه که کشد دشمن تو حمله برند

در آب و آتش چون بنگریست حشمت تو

ز مهر و کین تو روزی دو نکته بستیدند

خیال خشم تو ناگاه خویشتن بنمود

ز رفعت کله و بأس سطوت تو کنند

ز اوج قدر تو دیدست پستی اختر و چرخ

به ساق عزم تو و کعب حزم تو نرسد

نسیم خلق تو بر آب و آتش ار بوزد

شگفت نیست که از رای عدل گستر تو

تو کامران ملکی و به نام تو ملکی است

به عمر خویش ندیدند پادشاه چو تو

تو آن توانگر جاهی که عور و درویشند

اگر بخواهد عدلت جهان کند صافی

همیشه تا به جهان هست عالی و سافل

به گرد گوی هوا و به گرد گوی زمین

به حرق و غرق تن و جان دشمنت بادند

بدیع مدحی گفتم بدان نهاد که هست

شنیده ام که کمالی قصیده ای گفته است

به شعر لفظ مکرر نگرددم لیکن