ناجانور بدیع یکی شخص پر هنر

ناجانور چراست هستش چهار طبع

ناله چرا کند چو به دل درش هیچ نیست

افغان چگونه کرد تواند از آنکه هست

خنثی اگر نبود ز بهر چرا بود

از بهر چیست ویحک کوتاه قامتش

فربیست او ز بهر چه معنی همی بود

رگهای او به ساعت گردد سریع نبض

چون گل به طبع و گردد ازو باغ چون بهار

پشتش چو خنچه خنچه و آن خنچه ها همه

یک شخص بیش نیست به دیدار شخص او

کی باشدش بصر چو به جای دو دیده هست

هستش بسی زبان و به گفتار مختلف

تر باشد ای شگفت به گفتار هر زبان

اندر کنار خفته بود همچو کودکان

زانش زنند تا بچه خفته ست پیش آنک