ای که در پیش تخت هیچ ملک

ای شده رزق را به کف ضامن

عدل دیده ز رای تو قوت

بزم تو اصل سایه طوبی

کرد جود تو عدل را کسوت

طبع تو بر طرب گشاید راه

در زمانه ز ابر دو کف تو

چاکران تو اند نعمت و ناز

کینه تو به آب دریا جست

دم به آتش فکند مهرت باز

و آتش خشمت ار زبانه دهد

عزم تو گر نبرد جوید هیچ

شودش تیغ صبح در کف تیغ

خیره ماند از عطای تو دریا

خاطب دولت تو نیست شگفت

کارسازان کام های تو اند

دیده و عمر روز را کیوان

هر سعادت که مشتری دارد

دست بهرام جنگی خون ریز

گشت روشن ز فر طلعت تو

وز برای نشاط مجلس تو

گه و بیگه عطارد جادو

ماه بی نور بوده در خلقت

ای به هر همتی جهان افروز

گشته مدح من و سخاوت تو

به ز من نیست هیچ مدحتگوی

بر منت نعمت است ده گونه

بر من آن کرده ای در این زندان

مر مرا از عطای تو این جا

تنگ بر تنگ جامه دارم و فرش

لیکن از درد و رنج و بیماری

به خدای ار همی شود ممکن

دل من خون شده ز خون شکم

تنم از رنج تافته چو رسن

گشته غرقه ز اشک چون کشتی

متردد چو ناروان خامه

دل بریان من پر اندیشه

زان که من داشتم همه محفوظ

دهن من طعم زهر شدست

کرده خوشبوی روزگار مرا

این همه هست و تن ز بیماری

چون همه حال خود چنین بینم

چون مرا در نوشت گردش چرخ

والله ار چون منی دگر بینی

شکرهای تو در نوشته به جان