چون چرخ قادر آمد و چون دهر کامگار

مسعود پادشاهی کاندر جهان ملک

بهرام روز کوشش و ناهید روز بزم

ای کوه باد حمله و ای باد کوه حلم

شد مفخرت چو مهر ز رای تو نورمند

آمیخته هوای تو با دل چو جان و تن

جوهر نمی پذیرد بی حکم تو عرض

از عفو و خشم تست همه اصل روز و شب

از شوق طلعت تو و حرص دعای تو

از بهر جود دست تو زر زاد و خاک و سنگ

در کان ز شرم چشمه یاقوت سرخ شد

زیرا که کوه مادر او بود و او ندید

از بهر ساز و آلت شاهانه تو را

وز بهر جشن مجلس فرخنده تو را

تخمی که جز به نام تو در گل پراکنند

گر باد انتقام تو بر بحر بگذرد

ور قطره ای ز جود تو بر خاک برچکد

تا حمله برد جود تو بر گنج شایگان

تا ملک تو بزاد ز اقبال دولتش

در سهم و ترس مانده چو گاوان ز شرزه شیر

از هول و هیبت تو بداندیش ملک و دین

گاه از فزع چو رنگ جهد بر فراز کوه

ای اختیار کرده تو را ایزد از جهان

گر چه فلک ز چشمه خورشید بوته کرد

بر غور کارهای تو واقف نگشت چرخ

عادل زمانه داری قاهر جهانستان

در پیش تخت مملکت تو به طوع و طبع

شاها خدای داند و هست او گواه حق

تا من پیاده گشتم هستم سوار بند

بر سنگ خاره بند گرانم چون بدوخت

از گوشت پوده کرد مرا هر دو ساق پای

مداح نیکم و گنهم نیست بیش ازین

تندست شیر چرخ اجازت مکن بدان

زین زینهار خوار فلک جان من بخر

مگذار زینهار چو در زینهار تست

بسته در انتظار خلاصست جان من

تا آسمان قرار نیابد همی ز دور

ای مهر شهریاری چون مهر نوربخش

بادی چنانکه خواهی بر تخت مملکت

تأیید جفت و بخت به کام و فلک غلام

خورشید ملک داده هوای تو را فروغ

جشن خجسته مژده همی آردت بر آنک

تو یادگار بادی از کرده های خویش