کار یکرویه به کام دل شاهنشاهست

دست تابستان از روی زمین کوتاهست

که نه از درد بنالید و نه برزد نفسی

نه ورا قابله ای بود و نه فریادرسی

وندر آویخت به روده، بچگان را، به شکم

صد و سی بچهٔ اندر زده دو دست به هم

سیر بودند یکایک، چه صغیر و چه کبیر

نه خورش داد مر آن بچگکان را و نه شیر

مادر این بچگکان را ندهد شیر همی

نه رهاشان کند از حلقهٔ زنجیر همی

به رز اندر بکشید آب ز دولاب همی

این توانم که دهمتان شب و روز آب همی

نچخیدند و نجنبیدند از بستر خواب

رویها یکسره کردند به زنگار خضاب

چون دل و چون جگر و چون تن و چون جان منند

رز، فردوس منست، ایشان رضوان منند

در رز بست به زنجیر و به قفل از پس و پیش

ز آرزوی بچهٔ رز، دل او خسته و ریش

دید چون زنگی هر یک را دو روی سیاه

بچهٔ سرخ چو خون و بچهٔ زرد چو کاه

گفت: لا حول و لا قوة الا بالله

همه آبستن گشتند به یک شب که و مه

نوزتان ناف نبریده و از زه نگشاد

نوزتان روی نشست و نوزتان شیر نداد

وانکه آبستنتان کرد بگویید که کیست

جای آنست که باید به شما بر بگریست

ما تن خویش به دست بنی آدم ننهیم

ما توانیم که از خلق زمان دور جهیم

خویشتن برفکند بر تن ما و سر ما

ماهتاب آید و درخسبد در بستر ما

زانکه همصورت و همسیرت هر دو پدرند

بچگان آن بنسبتر که ازین باب گرند

تا به تیغ حنفی گردن هر یک نزنم

تا به خونشان نشود معصفری پیرهنم

آن خورشید و قمر باشند این جانوران

به نسب باز شوند این پسران با پدران

قطره ای خون به مثل از گلوی کس نچکید

باز آمد همگانرا سوی چرخشت کشید

خونشان کرد به خم اندر و پوشید سرش

جامهٔ گرم برافکند پلاسین ز برش

تا ببیند که چه بوده ست بهر کودککی

دید اندر خم سنگین همه را گشته یکی

هیچ شک نیست که از نسبت خورشید و مهند

عیبشان نیست اگر مادرکانشان سیهند

با ترنج و بهی و نرگس و با نقل و کباب

که همش گونهٔ گل بینم و هم بوی گلاب

بوسعید بن ابوالقاسم بن ناصر دین

سه رش و نیم، درازی یکی قبضه ازین

کز سخا و کرم کلی موجود بود

همچو محمود بنای کرم و جود بود

ایزدش فر و شکوه ملکی داده بود

لشکر صعب سوی ترک فرستاده بود

کشور عالم، هر هفت برو بر بشمرد

ملکت هند بد و سخت حقیر آمد و خرد

ایزد از ملکت او چشم بدان دور کناد

پیشهٔ او طرب و مذهب او دانش و داد