اور مزدست، خجسته سر سال و سرماه

بر سر نرگس تر سازند از زر کلاه

صلصلان باغ سیاووشان با سرو ستاه

از درختی به درختی شود و گوید: آه

زاغ با داغ گرفته به یکی کنج پناه

در دو تیریز ببرده قلم و کرده سیاه

گویی از سهم کند نامه نهان بر سر راه

به دوات بسدین اندر، شبگیر پگاه

به لب باغ، کند در سلب باغ نگاه

از پس پرده برون آمد با روی چو ماه

تا برست از دل و از دیدهٔ معشوق گیاه

بشدش کالبد از تابش خورشید تباه

شاه مسعود مبیناد و میفتاد به راه

قیصر از تخت فرو گردد و خاقان از گاه

لشکر دشمن به زین شکند شاهنشاه

چهل و اند ملک بینی با خیل و سپاه

بیست فرسنگ زمین بیش بود لشکرگاه

دست ابلیس و جنودش کند از ما کوتاه

که برون آمد از آنجا، نتواند به شناه

نبود چون و چرا کس را با حکم اله

از بلاد ختن و بادیهٔ زنگ و هراه

خود همین دان که بود «ارجو» ان شاء الله