تا از چه برآشوبی، یا از چه بیازاری

صد کینه به دل گیری، صد اشک فروباری

بدخوتر ازین خواهی گشتن سرآن داری؟

با خوی بد از اول چندانت خریداری

یاری نکنی ما را، وز ما طلبی یاری

خواری تو کنی برما، وز ما نبری خواری

لنگی نتوان بردن، ای دوست به رهواری

یا یکسره پیوستن، یا یکسره بیزاری

تو دوستیم جانا بر دشمنی انگاری

خوبست به طبع من در خوابی و بیداری

شوری که تو انگیزی، عذری که تو پیش آری

حالیست مرا با تو، چونانکه نپنداری

حالیم بود با تو در مستی و هشیاری

پیوسته به هم خواهم چون روز و شب تاری

بیشک به بر ایزد باشدش گرفتاری

عمری به جهانداری، عزی به جهانخواری

چون ریگ روان جیشی در پری و بسیاری

وین مخبر کرداری وین منظر دیداری

بیش از همه شیرانست در شیری و درشاری

از اول و از آخر، از نافع و از ضاری

الا به نکونامی، الا به نکوکاری

هفتاد و دو من گرزی کرده ست ز جباری

و ایزد نکند هرگز برخلق ستمکاری

بیمار شده ملکت برخاست ز بیماری

آشفته شده طبعش، هم مائی و هم ناری

بهتر شودش درد و کمتر شودش زاری

دانی که به یک ساعت کارش نشود کاری

تا دور توان کردن، زو سختی و دشواری

تعجیل به طب اندر باشد ز سبکساری

صد گونه عمل کردن، صدگونه هشیواری

کیهان به ستمکاران دانم که بنسپاری

آری تو سزاواری، آری تو سزاواری

کار همه دریابی، حق همه بگزاری

مختار تویی بالله، بالله که تو مختاری

کز دور پدید آید از پیل تو عماری

زودا که تو دریابی، زودا که تو بنگاری

شاخی که ز گلزاری کندند به غداری

وان را بدلش شاخی از در و گهر کاری

نصرت به سجود آید، آنجا که تو بگذاری

در عاجل و در آجل یار تو بود باری

کاری که تواندیشی از کژی و همواری

آسانتر از آن باشد حقا که تو پنداری

تا ابر فرو بارد ثاد و نم آذاری

از مجلس شاهانه، وز لعبت فرخاری

از دیبه قرقوبی وز نافهٔ تاتاری