ای لعبت حصاری، شغلی دگر نداری

چونانکه من به شادی روزی هم گذارم

گر دوستدار مایی، ای ترک خوبچهره

بنمای دوستداری، بفزای خواستاری

تو خوارکار ترکی، من بردبار عاشق

گر با تو بردباری چندین نکردمی من

گر گرد خوارکاری گردی تو نیز با ما

من دل به تو سپردم، تا شغل من بسیجی

گر زانکه جرم کردم، کاین دل به تو سپردم

دل باز ده به خوشی ورنه ز درگه شه

از درگه شهنشاه، مسعود با سعادت

شاهی بزرگواری، کو را به هیچ کاری

او را گزید لشکر، او را گزید رعیت

از ننگ آنکه شاهان، باشند بر ستوران

گر زانکه خسروان را مهدی بود بر استر

اکلیلهای پیلانش از گوهرست و لؤلؤ

ای شهریار عالم یک چند صید کردی

جام رحیق خواهی، شعر مدیح خواهی

من بنده را ز رحمت کردی بزرگ، شاها

درخواستی تو شعرم، اینت بزرگ شاهی

اضعاف حرفهایی کز شعر من شنیدی

شعری که تو شنیدی، آنست بحر نیکو

بد گفتن اندرآنکس، کومادح تو باشد

ای میر! مصطفی را گفتند کافران بد

چندان دروغ و بهتان، گفتند آن جهودان

من کیستم که برمن نتوان دروغ گفتن

ای شاعر سبکدل با من چه اوفتادت

تو آفرین خسرو گویی دروغ باشد

با من همی چخی تو و آگه نه ای که خیره

چون روی من ببینی، با من کنی تلطف

و آنجا که من نباشم، گویی مثالب من

یا باش دشمن من، یا دوست باش ویحک

آنکس که شاعرست او، او شاعران بداند

تزویرگر نیم من، تزویرگر تو باشی

این جایگاه نتوان تزویر شعر کردن

هستند جز تو اینجا استاد شاعرانی

ایشان مرا تجارب کردند بی محابا

تو نیز تجربت کن تا دستبرد بینی

از بهر آنکه شعرم شه دید و خوشدل آمد

من شعر بیش گویم، کان شاه را خوش آید

گر تو به هر مدیحی، چندین تپید خواهی

تا من در این دیارم، مدح کسی نگفتم

جز درگه شهنشه بر درگهی نبودم

همچون تویی که خدمت کهتر کنی و مهتر

دانی که من مقیمم بر درگه شهنشه

این دشتها بریدم، وین کوهها پیاده

امید آنکه خواند، روزی ملک دو بیتم

اکنون که شاه شاهان بر بنده کرد رحمت

خشم آیدت که خسرو با من کند نکویی

ای کاشکی حسودم، چون تو هزار بودی

حاسد چو بیش باشد بهتر رود سعادت

شاها به رغم حاسد، خواهم که من رهی را

بر من ز فرت ارجو آن عز و ناز باشد

دایم بزی امیرا! با عز و با جلالت

زیر تو تخت زرین بر سرت چتر دیبا