غرابا مزن بیشتر زین نعیقا

نعیق تو بسیار و ما را عشیقی

ایا رسم و اطلال معشوق وافی

عنیزه برفت از تو و کرد منزل

خوشا منزلا، خرما جایگاها

بود سرو در باغ و دارد بت من

ایا لهف نفسی که این عشق بامن

ز خواب هوی گشت بیدار هرکس

بدان شب که معشوق من مرتحل شد

فلک چون بیابان و مه چون مسافر

بریدم بدان کشتی کوه لنگر