بینی آن ترکی که او چون برزند بر چنگ، چنگ

بگسلد بر اسب عشق عاشقان بر تنگ صبر

چنگ او در چنگ او همچون خمیده عاشقی

عاشقی کو بر میان خویش بر بسته ست جان

زنگیی گویی بزد در چنگ او در چنگ خویش

وان سر انگشتان او را بر بریشمهای او

بین که دیباباف رومی در میان کارگاه

بر سماع چنگ او باید نبید خام خورد

خوش بود بر هر سماعی می، ولیکن مهرگان

مهرگان جشن فریدونست و او را حرمتست

داد جشن مهرگان اسپهبد عادل دهد

آب چون آتش بود با خشمش آتش همچو آب

نیک و بددانی همی با نام نیک جاودان

ارزنی باشد به پیش حمله اش ارژنگ دیو

تیغ او و رمح او و تیر او و گرز او،

گاه ضرب و گاه طعن و گاه رمی و گاه قید

فرق بر و سینه سوز و دیده دوز و مغزریز

آفرین زان مرکب شبدیز رنگ رخش رو

دست او و پای او و سم او و چشم او

برده ران و برده سینه، برده زانو، برده ناف

دشت را و بیشه را و کوه را و آب را

با شدن، با آمدن، با رفتن و برگشتنش

ساق چون پولاد و زانو چون کمان و پی چو زه

بیشبین چون کرکس و جولان کننده چون عقاب

ای رئیس مهربان، این مهرگان فرخ گذار

خز بده اکنون به رزمه، می ستان اکنون به رطل

گاه سوی روم شو، گاهی به سوی زنگ شو

تا برآید لخت لخت از کوه میغ ماغگون

تا برآید از پس آن میغ باد تندرو

باد عمرت بی زوال و باد عزت بی کران

بخت بی تقصیر و محنت، روز بی مکروه و غم