ای به مردی و به شاهی برده از شاهان سباق

ای ز ایران تا به توران بندگانت را وثاق

ای برون آورده ماه مملکت را از محاق

بر خداوندی و شاهی تو دارند اتفاق

چرخ و سعد از کنیت و نام تو گیرند اشتقاق

از عراق اندر خراسان وز خراسان در عراق

کاحمد مرسل به سوی جنت آمد بر براق

صدهزاران شکر یزدان را که رستیم از فراق

هر که نبود بندهٔ تو بی ریا و بی نفاق

هر یکی را زن، شود بی هیچ گفتاری، طلاق

گر نیاید پیش اندر عهد و پیمان و وثاق

اخترانش یابد از شمشیر تیزت احتراق

چون کمند تو، گریبانش فروگیرد خناق

چترت ایوانست و پیلت منظر و فحلت رواق

برنهادند از تعجب قصهٔ شاهان به طاق

گاه ناز و گاه راز و گاه بوس و گه عناق

تا بباشد اختران را اجتماع و احتراق

ساقیان سیم ساعد، ریدکان سیم ساق