عجب نی ارتبت گردد ز روی شوق مشتاقش

که هم مارست مار افسای و هم زهرست تریاقش

همی بوسم سیه زلفین و آن رخسار براقش

از آن جادو ، و زان آهو، سیه چشمش، دوته طاقش

که طومارش رخ زردست و مژگانست وراقش

کنون آهو وثاقی گشت و جادو کرد اوشاقش

به زاریها رسیدم من از آن دو چشم زراقش

که تا من از ره حکمت بدادی داد آفاقش

بلای زلف معشوقان جدا کردی ز عشاقش

جفا کردی هر آنکس را که برگشتی ز میثاقش

چو خسرو حافظ خلقست از نزدیک خلاقش

که رضوان زینت طوبی برد، از بوی اخلاقش

زبانی را به دوزخ در، بپیچد ساق برساقش

به سنباده حروفش را بسنباند در احداقش

پیاده از بلاساغون دوان آید به ایلاقش

خیال فرش تخت او شکستی پشت و اعناقش

نه ابراهیم از ان بدعت بری گشتی، نه اسحاقش

چنانچون گرز افریدون نه بس مسمار و مزراقش

گلاب و شهد گرداند حمیمش راو غساقش

که هم آفات زراقست و هم آیات رزاقش

کرا خواهد، کف دستش، کند موصول ارزاقش

و بلبل را به شبگیران خروش آید بر اوراقش

که ملکتهای گیتی را بود نسبت به رستاقش