بیار ساقی زرین نبید و سیمین کاس

نبید خور که به نوروز هر که می نخورد

نگاه کن که به نوروز چون شده ست جهان

فرو کشید گل سرخ روی بند از روی

همی نثار کند ابر شامگاهی در

درست گویی نخاس گشت باد صبا

خجسته را به جز از خردما ندارد گوش

هزاردستان این مدحت منوچهری

بزرگ بار خدایی که ایزد متعال

همه به کردن خیرست مر ورا همت

هزار بار ز عنبر شهیترست به خلق

چو عدل او هست آنجایگه نباشد جور

خدای، عز و جل، از تنش بگرداناد