و گر امروز شکیبا شد فردا نشود

و آنکه او چون تو بود، یکدل و یکتا نشود

تا مجرب نشود مردم، دانا نشود

تا مگر صحبت دیرینه معادا نشود

تا مرا دوستی و مهر تو پیدا نشود

وام خواهی نبود کو به تقاضا نشود

به درم نرم کنم، گر به مدارا نشود

از در خسرو شاهنشه دنیا نشود

سخنی بر دلش از ملک معما نشود

نپسندد که بر آن نیمه توانا نشود

هرکرا شرق بود، غرب جز او را نشود

کو ز مسعود براندیشد و شیدا نشود

ظن بری هرگز روزی به تماشا نشود؟

هر که فرتوت شود هرگز برنا نشود

دولتی کز عقب آدم و حوا نشود

به کجا یازد جیحون، که به دریا نشود؟

گر دگر سال وکیلش سوی صنعا نشود

زین سبب شاید اگر هیچ به هیجا نشود

گر زمانی به طلب او سوی اعدا نشود

هیچ مولا به تن خود سوی مولا نشود

هر که مولای کسی باشد، مولا نشود

ملک او باید کو هرگز رسوا نشود

به طلب کردن او میر همانا نشود

جز ملک را ظفر و فتح مهنا نشود

هیچ آبی ز نشیبی سوی بالا نشود

نشود خرما خار و خار خرما نشود

مملکت از عدوی خرد مصفا نشود

نتوان کشت عدو تا آشکارا نشود

راحتی شد متواتر که ز اعضا نشود

سرو را تا که نپیرایی والا نشود

ندهد رونق و بالنده و بویا نشود

بر نیفروزد و چون زهرهٔ زهرا نشود

وین جمالیست که از تنها، تنها نشود

صورت از چشم دل و چشم سر ما نشود

نغمه از گوش دل و گوش هویدا نشود

تا همی سنگ زمین لؤلؤ لالا نشود

دست تو خوب نباشد که به صهبا نشود

تا نبافند بریشم خز و دیبا نشود

هرگز این مملکت و دولت، یغما نشود