خودی کفر است ور خود پارسایی است

که «التوحید اسقاط الاضافات»

مقام عاشقان لاابالی است

خرابات آستان لامکان است

که در صحرای او عالم سراب است

نه آغازش کسی دیده نه غایت

نه کس را و نه خود را بازیابی

همه نه مؤمن و نه نیز کافر

به ترک جمله خیر و شر گرفته

فراغت یافته از ننگ و از نام

خیال خلوت و نور کرامات

ز ذوق نیستی مست اوفتاده

گرو کرده به دردی جمله را پاک

به جای اشک خون از دیده ریزان

شده چون شاطران گردن افراز

گهی از سرخ رویی بر سر دار

شده بی پا و سر چون چرخ گردان

بدو وجدی از آن عالم رسیده

که در هر پرده ای سری شگرف است

مجرد گشته از هر رنگ و هر بو

همه رنگ سیاه و سبز و ازرق

شده زان صوفی صافی ز اوصاف

ز هر چ آن دیده از صد یک نگفته

ز شیخی و مریدی گشته بیزار

چه جای زهد و تقوی این چه شید است

بت و زنار و ترسایی تو را به