که در هر صورتی او را تجلی است

ببین شاهد که از کس نیست پنهان

بود شاهد فروغ نور ارواح

شرابش آتش و شمعش شجر شد

ولی شاهد همان آیات کبری است

مگر از دست خود یابی امانی

وجود قطره با دریا رساند

پیاله چشم مست باده خوار است

شراب باده خوار و ساقی آشام

«سقاهم ربهم» او راست ساقی

تو را پاکی دهد در وقت مستی

که بد مستی به است از نیک مردی

حجاب ظلمت او را بهتر از نور

ز نور ابلیس ملعون ابد شد

چو خود را بیند اندر وی چه سود است

بسی شکل حبابی بر وی افتاد

حبابش اولیائی را قباب است

فتاده نفس کل را حلقه در گوش

دل هر ذره ای پیمانهٔ اوست

هوا مست و زمین مست آسمان مست

هوا در دل به امید یکی بوی

به جرعه ریخته دردی بر این خاک

فتاده گه در آب و گه در آتش

برآمد آدمی تا شد بر افلاک

ز تابش جان افسرده روان یافت

ز خان و مان خود برگشته دائم

یکی از نیم جرعه عاقل آمد

یکی از یک صراحی گشته عاشق

می و میخانه و ساقی و میخوار

زهی دریا دل رند سرافراز

فراغت یافته ز اقرار و انکار

گرفته دامن پیر خرابات