گذشته هفت و ده از هفتصد سال

رسولی با هزاران لطف و احسان

بزرگی کاندر آنجا هست مشهور

جهان را سور و جان را نور اعنی

همه اهل خراسان از که و مه

نبشته نامه ای در باب معنی

در آنجا مشکلی چند از عبارت

به نظم آورده و پرسیده یک یک

ز اهل دانش و ارباب معنی

ز اسرار حقیقت مشکلی چند

نخست از فکر خویشم در تحیر

چه بود آغاز فکرت را نشانی

کدامین فکر ما را شرط راه است

که باشم من مرا از من خبر کن

مسافر چون بود رهرو کدام است

که شد بر سر وحدت واقف آخر

اگر معروف و عارف ذات پاک است

کدامین نقطه را جوش است انا الحق

چرا مخلوق را گویند واصل

وصال ممکن و واجب به هم چیست

چه بحر است آنکه علمش ساحل آمد

صدف چون دارد آن معنی بیان کن

چه جزو است آن که او از کل فزون است

قدیم و محدث از هم چون جدا شد

دو عالم ما سوی الله است بی شک

دویی ثابت شد آنگه این محال است

اگر عالم ندارد خود وجودی

تو ثابت کن که این و آن چگونه است

چه خواهد مرد معنی زان عبارت

چه جوید از سر زلف و خط و خال

شراب و شمع و شاهد را چه معنی است

بت و زنار و ترسایی در این کوی

چه می گویی گزاف این جمله گفتند

محقق را مجازی کی بود کار

کسی کو حل کند این مشکلم را

رسول آن نامه را برخواند ناگاه

در آن مجلس عزیزان جمله حاضر

یکی کو بود مرد کاردیده

مرا گفتا جوابی گوی در دم

بدو گفتم چه حاجت کین مسائل

بلی گفتا ولی بر وفق مسؤول

پس از الحاح ایشان کردم آغاز

به یک لحظه میان جمع بسیار

کنون از لطف و احسانی که دارند

همه دانند کین کس در همه عمر

بر آن طبعم اگر چه بود قادر

به نثر ارچه کتب بسیار می ساخت

عروض و قافیه معنی نسنجد

معانی هرگز اندر حرف ناید

چو ما از حرف خود در تنگناییم

نه فخر است این سخن کز باب شکر است

مرا از شاعری خود عار ناید

اگرچه زین نمط صد عالم اسرار

ولی این بر سبیل اتفاق است

علی الجمله جواب نامه در دم

رسول آن نامه را بستد به اعزاز

دگرباره عزیزی کار فرمای

همان معنی که گفتی در بیان آر

نمی دیدم در اوقات آن مجالی

که وصف آن به گفت و گو محال است

ولی بر وفق قول قائل دین

پی آن تا شود روشن تر اسرار

به عون و فضل و توفیق خداوند

دل از حضرت چو نام نامه درخواست

چو حضرت کرد نام نامه گلشن