ایکه گوئی کز چه رو سر گشته می کردی چو گوی

قامتم شد چون کمند زلف مهرویان دو تا

صوفیان را بی می صافی نمی باشد صفا

چند گوئی در صف رندان کجا جویم ترا

ساقیان خفتند و رندان همچنان در های های

یکنفس خواهم که با گل خوش برآیم در چمن

خویشتن را از میانت باز نتوانم شناخت

دل بدستت داده ام لیکن کدامم دستگاه

گر وطن بر چشمهٔ آب روانت آرزوست

گر تو برقع می گشائی ماه گو دیگر متاب

لاله را گر دل بجام ارغوانی می کشد