جان پرورم گهی که تو جانان من شوی

رنجم شفا بود چو تو باشی طبیب من

پروانه وار سوزم و سازم بدین امید

دور از تو گر چه ز آتش دل در جهنمم

مرغ دلم تذرو گلستان عشق شد

اکنون که خضر ظلمت زلف تو شد دلم

چشمم فتاد بر تو و آبم ز سر گذشت

چون شمع پیش روی تو میرم ز سوز دل

زلفت بخواب بینم و خواهم که هر شبی

می گفت دوش با دل خواجو خیال تو

وان ساعتت رسد که بر ابنای روزگار