جانم به لب آمد ز غم و درد نهانی

کز بهر دو قرصم بجهان چند دوانی

حاصل نشود تا تو بکامش نرسانی

یک لحظه امانم ندهی خاصه امانی

خون سیه از تیغ زبانش بچکانی

بی دار به دارا نرسد تخت کیانی

بر ملک بقا زن علم از عالم فانی

بر وی ز چه شنعت کنی و دست فشانی

آخر نه گدای در سلطان جهانی

وقتی که چو موسی نکشی سر ز شبانی

ور ثانی سحبانی و حسان زمانی

با این همه گردنکشی و چرب زبانی

در ملک فصاحت چو زبان کام نرانی

گر آب حیاتست بپاکی و روانی

هر چند که دانم که تو این شیوه ندانی

تا داد خود از کهتر و مهتر بستانی