کس به نیکی نبرد نام من از بدنامی

آنچنان خوار و حقیرم که مرا دشمن و دوست

ما چنین سوختهٔ باده و افسرده دلان

تا دلم در گره زلف دلارام افتاد

عقل را بار نباشد به سراپردهٔ عشق

شیرگیران باردات همه در دام آیند

راستان سرو شمارندت اگر در باغی

راستی را چو تو بر طرف چمن بگذشتی

چند گوئی سخن از خال سیاهش خواجو