سحر چون باد عیسی دم کند با روح دمسازی

بده آبی و از مستان بیاموز آتش انگیزی

ز پیمان بگذر ای صوفی و درکش بادهٔ صافی

درین مدت که از یاران جدا گشتیم و غمخواران

چو آن مهوش نمی آرم پریروئی به زیبائی

مرا تا جان بود در تن ز پایت برندارم سر

کسی کو را نظر باشد بروی چون تو منظوری

چرا از طره آموزی سیه کاری و طراری

تو خود با ما نپردازی و بی روی تو هر ساعت

چو کشتی ضایعم مگذار و چون باد از سرم مگذر

سر از خنجر مکش خواجو اگر گردنکشی خواهی