گرفتمت که بگیرم عنان مرکب تازی

تو شاهبازی و دانم که تیهوان نتوانند

شبان تیره بسی برده ام بخر و روزی

ضرورتست که پیشت چو شمع سوزم و سازم

مرا بضرب تو چون چنگ سرخوشست ولیکن

بدوستی که چو دل قلب و نادرست نیایم

بخون بشوی مرا چون قتیل تیغ تو گشتم

چو روشنست که نور بقا ثبات ندارد

فدای جان تو خواجو اگر قتیل تو گردد